14 jaar geleden alweer dat ik naar een paard ging kijken. Na jaren bijrijdpaarden was ik er wel klaar mee/voor.
Een merrie moest het worden. Tussen de 6 en 10 jaar oud. En met papier, want dan kon ik nog eens een veulen fokken. Waar kwam ik mee thuis? Een 3,5 jarige ruin zonder papier. En zeker het eerste jaar heel veel spijt van gehad. 🤣
Onopgevoed, enorm introvert (dat begreep ik toen niet), niet te rijden. Maar aan de hand wel heel lief.
Bloed, zweet en tranen, veel les, veel fout doen en weer goed leren en veel ervaringen op doen later is hij mijn once in a lifetime horse. Het is nog steeds niet makkelijk, hij blijft vooral voor zichzelf een moeilijk karakter hebben. Maar inmiddels begrijp ik hem wat meer en is hij voor mij redelijk voorspelbaar.
In die 14 jaar hebben we echt van alles gedaan. Dressuur, springen, overgestapt op western, schriktrainingen, vrijheidsdressuur, lange teugel, clinics gevolgd, TREC gereden, trailerlaadtraining, op horse event gereden (noooooooit meer!), wedstrijden gereden, op vakantie geweest, veel kilometers buiten gemaakt, een paar keer verhuisd en ik vergeet nog heel veel denk ik.
Inmiddels is hij 17 en staat vervroegd met pensioen. 2 jaar geleden is hij getrapt door een ander paard en dat is eigenlijk nooit meer goed gekomen. De officiële diagnose is spat, vanwege botafbraak in het spronggewricht. We maken een paar keer in de week een stapritje om hem mentaal fit te houden en ook voor zijn lijf is het wel goed om in beweging te blijven.
Een overzichtje door de tijd heen.
2008 (proefrijden)
2009
2010
2011
2012
2013
2014 trailertraining bij 2Moons
En meteen vakantie er achteraan op de Veluwe
2015
2016
2017
2018, het jaar van onze verhuizing naar de Veluwe
2019
2020 werden onze oortjesfoto's beroemd 😃
En in 2020 was het klaar met de ritjes en werd de rest van het jaar een jaar vol dierenarts en kliniek met uiteindelijk pensioen.
Dit was dagelijkse kost zeg maar. Na 2 weken wonden was hij echt kreupel en zijn we ook met spoed verhuisd, omdat de staleigenaar hem niet apart wilde zetten en hij dus geen rust kreeg in die kudde.
Gelukkig had hij Noura 😍
2021
Gelukkig mochten we stappen onder het zadel en mijn grote droom was om dat met Noura als handpaard te doen. Oefening maart kunst zeg maar 😃
Ook gingen we weer terug naar de kliniek voor controlefoto's. Die helaas minder goed waren dan het jaar ervoor.
Gelukkig had hij veel meer goede dan slechte dagen.
2022
En toen kregen we wateroverlast en moesten we opnieuw verhuizen. Deze keer echt naar ons eigen plekje.
Noura groeit inmiddels boven Jim uit.
Mijn liefste 🥰
