In deze serie neem ik jullie mee in de ontwikkelingen van mijn eigen equihabitat. In maart 2022 ben ik gestart met de inrichting van het perceel. Het moet een plek worden waar de paarden worden voorzien in hun natuurlijke behoefte, maar waar ook veel ruimte is voor andere dieren zoals amfibiën, vogels, klein wild, knagers en insecten. En natuurlijk een diversiteit aan planten en grassen.
In deze blog vertel ik jullie over de nachtmerrie van iedere paardenhouder: modder. Ons vorige paddock paradise was nog erger overigens. Daar stond het in deze tijd van het jaar gewoon blank, omdat de sloot de afvoer van het water niet aan kon en het waterschap ook nog eens de duiker dicht deed. Zo hebben we vorig jaar de paarden zelfs moeten evacueren, omdat er zo'n 70cm water op stond.
Toen we in maart te horen kregen dat we een nieuwe plek hadden, waren we natuurlijk enorm blij. Na het maken van de schetsen wilden we vol aan de slag. Maar we hadden ook in het achterhoofd dat je de grond pas echt kent als je het jaarrond alle seizoenen hebt meegemaakt. Ik adviseer dan ook iedereen om te zorgen dat er in ieder geval 1 droge plek is, maar verder even af te wachten wat de grond doet. Leer je perceel kennen voor je ingrijpende maatregelen neemt.
Omdat we uiteraard wel het een en ander wilden gaan doen heb ik het perceel van tevoren uitgebreid bestudeerd. Zo leerde ik dat het hoogste deel 85cm hoger ligt dan het laagste deel. Het laagste deel is ook nog rivierklei. Gelukkig is het maar een klein stuk en is de rest zandgrond. Maar wat wel betekende dat we het lage deel af moesten kunnen sluiten, want dat zou wel eens heel slecht kunnen worden.
Het hoge deel bood wel kansen, want naast dat dat zandgrond was, lag daar ook nog een laag puin onder. Dit zorgt ervoor dat de afvoer van water vrij snel gaat. Uiteraard zat er ook een nadeel aan de grond. Het is aangewezen archeologisch gebied, wat betekent dat je niet dieper dan 30cm mag graven. De grond keren zat er dus niet in en het graven van een wadi of poel ook niet.
Maar met deze achtergrond informatie konden we wel aan de gang. Zo hebben we de schuilstal op het hoge deel geplaatst en hier ook een zandpaddock en verharding gemaakt. Dit betekent dat ze altijd een droog stuk hebben.
En toen was het afwachten wat het in de herfst en winter zou gaan doen. In de herfst bleek al dat 1 plek erg slecht werd. Dit is de doorgang naar de schuilstal en lopen ze dus ook veel overheen. Uit voorzorg hebben we hier al een laag zand op gegooid. En dat was een goede keuze, want dat ligt er nog steeds aardig bij.
Helaas hebben we ook wel een aantal echt slechte stukken. Zoals verwacht is dat vooral het deel track dat laag ligt en bestaat uit rivierklei. Dit stuk wordt snel nat en vooral glad. Met alle gevolgen van dien. We hebben er daarom voor gekozen de track zo aan te leggen dat we dit deel kunnen afsluiten als het echt te slecht wordt. Want je moet er niet aan denken dat er 1 uitglijdt en zo een been breekt….
De overige slechte plekken gaan we aankomend voorjaar aanpakken. Voor nu heb ik op de plattegrond aangetekend waar ze liggen, zodat ik het niet kan vergeten. De aanpak zal vooral bestaan uit een goede laag zand er op storten. Op de plekken waar we dit uit voorzorg al hadden gedaan, houdt dit het goed. Bij de voerplaatsen komen wat meer (rubberen) tegels op het zand, zodat ze met eten ook altijd droog kunnen staan.
Maar voor nu is het even roeien met de riemen die we hebben. Gelukkig zakt het water snel weg en wanneer we een paar droge dagen hebben komen we er weer goed doorheen. En eigenlijk mogen we niet klagen. Want we hebben wel een aantal slechte en modderige plekken. Maar per saldo is 80% van het perceel eigenlijk prima begaanbaar, ook bij veel regen. En die andere plekken? Die proberen we dan maar zoveel mogelijk te vermijden. Wat niet altijd lukt overigens. We hebben al 1 slachtoffer van het slechte weer….
Maar alles is nog altijd beter dan 70 cm water op je track 😄