Het leven is nooit saai met een shetlander. Niet het gebruikelijke intro van de serie over mijn equihabitat, maar ik móet jullie gewoon vertellen over onze kleinste vriend Ximo. Niet meer weg te denken, maar pfoe, wat een extra werk kan zo’n onderdeurtje geven.
Toen ik een plek zocht voor mijn paarden en we tot overeenstemming kwamen over de inrichting van deze wei, was een van de voorwaarden: de shetlanders moeten er kunnen blijven staan. Helemaal leuk, samen zouden zij met mijn pony’s een kudde van 4 gaan vormen. 2 ruinen, 2 merrries, hoe mooi kon het zijn. Helaas moesten we al na een paar maanden afscheid nemen van Polly. Ruim 30 jaar was ze en haar lijfje was op.
De kennismaking
Toen we begonnen met de inrichting heb ik ruimte gemaakt voor de shets. Op een aantal plekken een hoog draad, waar alleen zij onderdoor konden. Zeker omdat Polly al wat ouder was en niet zo goed weg kon komen. Toen Ximo alleen overbleef heb ik op 2 plekken een mini paddock gemaakt waar hij naartoe kon om even rust te pakken en waar hij ook zijn eten kreeg. Inmiddels is dat nog maar 1 paddock, want rust van de rest hoeft niet meer, alleen eten krijgt hij nog apart. Niet dat hij zich daar iets van aantrekt, soms denk ik wel eens dat we beter een laag draadje hadden kunnen spannen, zodat de rest even rustig kan eten….
Ximo is wel een echte minishetlander. Ik denk dat zijn schofthoogte misschien 75 cm is, als hij het al haalt… Het is een lief dier en niet meer weg te denken. Heel sociaal met de andere paarden, heel leergierig, gek op gezelschap en eigenlijk altijd vrolijk. Oh en gek op eten, laten we dat niet vergeten. Hij kan daar alleen niet zo goed tegen en is in het verleden hoefbevangen geweest. Gelukkig werkt het tracksysteem heel goed, ook voor hem. Sinds hij beperkt op gras staat, is hij kilo’s afgevallen en minder gevoelig gelukkig. Maar ja, de combinatie reteslim en gek op eten vraagt wel enige creativiteit van de mens. Zo dacht ik dat onze onderste draden van de snackweitjes op 40 cm laag genoeg waren. Niets was minder waar en zo vond ik Ximo op een ochtend zo.
Hij was er wel ingekomen, maar kon er niet meer onderuit. De laagste draad (lint) van de buitenomheining staat overigens op 30cm en daar staat een klap stroom op, daar gaat hij niet onderdoor. Maar op de snackweitjes hadden we toen nog geen stroom. Hij ging op zijn knieën, gooide het draad op zijn rug en schoot er onderdoor. Alleen terug durfde hij niet. Dus het eerstvolgende weekend konden we aan de klus en hebben we de snackweitjes voorzien van een draad op 20cm en een extra stroomapparaat. De weitjes zijn verbonden met een gronddraad en nu zijn ze shetproof.
Aan de achterkant hebben we nog een wei met een track er omheen. Deze was 25x45 en in eerste instantie afgezet als ‘bak’ om ook in te rijden en te grondwerken. Maar omdat er ook gewoon gras groeit, was dit geen succes. Met 2 koudbloeden is gras wel heel verleidelijk… We hebben daarom de wei iets verkleind en ernaast een kale ruimte met zand als ‘bak’, iets kleiner, maar voor grondwerk prima. De wei is nog 1 grote wei en we hebben plannen voor het voorjaar. We hebben de grond dat afgegraven is bij de stal in de wei gelegd, zodat we een mooie heuvel hebben. Er komt nog beplanting, een track en de grote wei wordt opgedeeld in kleinere snackweitjes. Omdat de omheining nog niet definitief is, heb ik hier nog geen lage draad gespannen, maar het hek verbonden met de buitenomheining, zodat er een flinke klap stroom op staat. Tot het stroomapparaat, dat met een zonnepaneel oplaadt, aangaf dat de batterij bijna leeg was. Ik heb de stand lager gezet en de wei er vanaf gehaald, zodat het apparaat met de zonnige dagen even goed op kon laden. Dat kon natuurlijk maar een paar dagen goed gaan….
Dus nu staat er weer stroom op en hoop ik dat hij zich de komende maanden even kan beheersen. Het is echt een schatje hoor. Maar ik ben alleen grotere exemplaren gewend en had me niet gerealiseerd dat die kleine een paar rollen extra stroomdraad zou kosten 😂
