Mijn lieve Sanya, ik mis je.
Het is ‘alweer’ even geleden, maar ik was nog niet klaar om een eerbetoon voor Sanya te maken. Het voelde nog niet juist en nog te snel. Maar langzaam krijgt het gemis en verlies een plekje in mijn hart en hoofd.
Ik was ergens in 2015 op zoek naar een pony, en dan eigenlijk een veulentje, een lieverd waar ik gewoon leuk mee kon knuffelen en tutten, rijden was niet per se nodig. Ik zag via internet een veulentje en was nieuwsgierig, via de advertentie kwam ik op de site uit, waar ik Sanya zag staan. Ik was op slag verliefd. Haar uitstraling deed iets met mij, het maakte mij heel blij. Zo snel mogelijk een afspraak gemaakt om haar te leren kennen en daar aangekomen zagen we een heerlijke groene merrie, die wat suffig voor zich uit zat te kijken. Totaal niet onder de indruk en wanneer de grote kudde keihard begonnen met rennen, bleef Sanya staan om te eten, ze trok gewoon haar eigen plan.
Het was ook al snel duidelijk dat zij met ons mee ging, we hadden een leuk plekje waar ze zou komen en zo gezegd, zo gedaan. Ze was van mij, mijn eigen Tinkermerrie, mijn mooie Sanya. Prachtige zwarte dame, met 4 witte benen, een klein plukje wit in haar manen, een stukje witte bips en een onderbroken bles. Mijn mooie meisje.
Toen ik haar kocht zat ik midden in een hele zware depressie, Sanya kwam uiteindelijk in een eigen stuk land met een ‘leenpony’ van een vriendin en ik moest elke dag heen om haar te verzorgen. Dit zorgde dat ik mij weer nodig voelde, ik moest elke dag uit huis en ik bouwde al heel snel een band met haar op. We waren echt één samen, we voelde elkaar prima aan. Ze vertrouwde mij ook 100% en ik kon eigenlijk alles met haar doen. Van groen uit de weide, naar keurig meelopen aan het touw. Ze was de perfecte merrie, mijn beste vriendin, mijn heldin. Ik was vanaf dag 1 eigenlijk al gek op haar, we konden samen lezen en schrijven. Ze maakte mij elke dag gelukkiger en blijer en sterker. We groeiden samen naar tot wie we nu zijn/waren.
Een grote sprong in de tijd.
Ze verhuisde dichterbij, kreeg een nieuw vriendje genaamd Henkie en had het enorm naar haar zin. Ze stond heerlijk aan huis en zag elke dag mensen, iedereen vond haar zo prachtig. “Die grote is zo mooi” hoorde ik regelmatig. En daar ben ik het nog steeds mee eens, mijn mooie meisje, mijn mooie dame. Wat kon jij heerlijk knuffelen met mij, als het aan jou lag wilde je het liefste uren op je bips gekriebeld worden, met een hark, bezem, hand of borstel, dat maakte je niet uit. Als je maar kriebels kreeg. Dat vond je ook leuker dan vlechten of andere dingen, maar je was zo braaf, zo lief. Als ik een kwartier lang met je manen aan het stoeien was, vond je dat ook prima, als je af en toe maar even gekriebeld werd, met liefde deed ik dat ook. Iedereen die in het land kwam deed dat. Ik gaf ook altijd aan dat je heel lief was, geen stap verkeerd zou zetten, maar wel je dikke bips in je gezicht drukt want kriebels! En dat gaf iedereen je ook, dat was de manier om vriendjes met jou te worden. Lieve Sanya, gekke Sanya.
En toen liep je ineens wat mank en kwam de dierenarts direct. Hij kon geen bijzonderheden vinden en het was geen nood, spoed of iets anders. We moesten het in de gaten houden en na een paar dagen liep je ook weer normaal, je rende weer rond en kwam hard aan galopperen wanneer er gras werd gegeven. Je stond gewoon weer te genieten, tot die ene dag.
Die dag dat je bijna niet meer kon lopen, je stond nog op 3 benen. Je had zoveel pijn, lieve Sanya waarom liet je niks merken voorheen, je deed het zo goed, we waren allemaal zo trots en ineens was het voorbij. Ik wist vanaf dag 1 dat het niet meer goed kwam, we hebben je direct op pijnstilling gezet, röntgenfoto’s ingepland en we hoopten op het beste.
Helaas was het je niet gegund, je ging steeds slechter lopen, binnen een paar dagen ging het zo hard achteruit. De dierenarts gaf aan dat hij nog nooit zoiets gezien had, dat het zo erg en zo snel was gegaan. Oh meisje wat had jij een pijn en misschien nog meer dan je aangaf. Op de sterkte en meeste pijnstilling kon je nog niet lopen, maar je wilde wel. Dat grassprietje of die knuffel van mij wilde je zo graag hebben, maar je kon niet meer.
En toen moest ik heel sterk zijn, ik moest het ergste doen wat je kan doen als baasje, vriendinnetje. Ik moest je laten gaan, ik moet je laten gaan. Ik wilde het niet, ik wil het nog steeds niet, maar ik moest.
Je kon niet meer.
Maandag 15 november hadden Sanya en ik onze afscheidsshoot door KimWassenFotografie, het was heel erg heftig en emotioneel. Ergens kon ik nog wel lachen om haar, ze heeft mij altijd heel veel plezier, liefde en lachstuipen gegeven. Ze was ondanks haar pijn nog nieuwsgierig, maar lopen was zo moeilijk. Het zag er nog erger uit dan de dag ervoor, de dierenarts schrok ervan toen hij het zag.
We hebben prachtige foto’s gemaakt, ik heb je helemaal volgestopt met heerlijk eten, alles wat je nooit hebt gehad en wat je niet mocht hebben. Ik heb je uren geknuffeld, gekust en vastgehouden. De laatste keer, de laatste keer een kus, de laatste keer een aai. Ik werd steeds zenuwachtiger, stiller en ook verdrietiger. Het was verstikkend, wetende dat dit de laatste keer was dat ik je ooit zou zien, knuffelen en horen. De laatste keer kriebelen op je mooie bips.
Toen je de eerste spuit kreeg, ontspande je zo fijn. Je stond eindelijk weer op 4 benen, je had rust en je voelde je zo fijn. Je hing heerlijk tegen mij aan, met je centenbakje, oogjes dicht.
En toen ging je liggen, lieve Sanya, je bent ingeslapen in mijn armen, ik heb je geaaid en gerustgesteld, je ademde je laatste adem uit.
Vaarwel lieve Sanya, tot we elkaar weer zien. Ik zal je nooit vergeten en ik zal je altijd missen. Ik kan met trots over je vertellen, hoe mooi je was, hoe vreselijk lief je was, hoe geweldig je was. Ik zal ook altijd met een traan over je vertellen, hoe erg ik je nodig had en jij er voor mij was, hoeveel ik je ga missen, hoeveel ik van je hou en altijd zal houden.
Dit eerbetoon is voor jou Sanya, want dit verdien je. Je bent één van de beste dingen die mij ooit is overkomen.
Ik hou van je.
Dit waren de laatste foto's van Sanya en mij, ik mis haar.
Let op, deze foto's kunnen als schokkend ervaren worden.
Ik wilde deze foto's toch delen, ik vind het hele mooie foto's waar Henkie en ik afscheid nemen van Sanya. Dat het klaar is en dat ze nu geen pijn meer heeft.
Ik mis je. We missen je.
